دراکِ شیراز؛ تجربه کوه پیمایی منحصر به فرد

ساعت 5 صبح بری یه ظرف آش سبزی شیرازی بگیری و راهی دراک بشی. دراکِ مهربانی که جگر پاره رشته کوه زاگرس هست. شمال غرب شیراز.  ماشین رو میتونی کنار مدرسه احسان واقع در میدان احسان پارک کنی و از پل هوایی روی بزرگراه امام خمینی رد بشی و برسی به کوه و یا اینکه میتونی از بزرگراه امام بیای و در دامنه کوه پارک کنی. فرقی نداره!

از میدان احسان تا پناهگاه غدیریه (قله کوه) 5150 متر مسافت کوه پیمایی هست. همین طور که در دامنه ی کوه با شیب ملایم بالا میای، به ایستگاه درخت بلوط میرسی. خیلی ها که میخوان از هوای سرشار از اکسیژن استنشاق کنن و صبحونه میل کنن، همین جا بساط رو پهن میکنن و از طبیعت استفاده می کنن. قرار نیست همه به قله بیان! همین طور قرار نیست همه 5 صبح بیان! جمعه ها روزِ دراکه. از شب جمعه مشتری داره تا جمعه شب.

وقتی دامنه کوه رو طی کردی (که برای گرم کردن اول کوه نوردی بسیار مناسبه) به ایستگاه اول تنگه دراک میرسی. اگه اینجا یه کم خسته شدی طبیعیه! یه دونه شکلات بخور تا قند خونت بره بالا. البته اگر قصد چربی سوزی نداری! کوه، طبیعت جذابش رو از اینجا نشون میده. کم کم موتور بدن که روشن بشه، خستگی رو کمتر احساس میکنی.

چرا تند تند از دامنه بالا بیایم؟ از همون اول گام های کوتاه و پیوسته بردار. اصلا لازم نیست تا خودِ قله توقف کنی، مگر اینکه بخوای بطری آب رو از کوله پشتی برداری! وقتی خسته شدی کافیه گام ها رو کوتاه تر کنی و آروم تر بالا بری. هم تپش قلب آروم میشه و هم رفع خستگی. توقف طولانی باعث سرد شدن میشه و بعدش زود به زود خسته میشی.

ایستگاهِ سه راهی بیستون محبوب من! اینجاست که باید بین مسیر معروف به نعل اسبی (سمت راست عکس) و مسیر کوهستانی تر دراک (چپ) انتخاب کنی. من مسیر سمت چپ رو ترجیح میدم. چون نعل اسبی خیلی یکنواخته و وقتی آفتاب در بیاد، در معرض تابش پرتوهای خورشیدی! و همچنین پرندگان خوش صدایی که مقیم مسیر سمت چپ هستن منتظرن تا با صداشون مستت کنن! میشه بعد از صعود به قله، کوه رو دور زد و از مسیر نعل اسبی پایین اومد! یا میشه از مسیر نعل اسبی بالا رفت و از اون سمت پایین اومد که البته کار اول عاقلانه تره چون نعل اسبی شیب خوبی برای پایین اومدن داره.

قدیمیای دراک، اونایی که قلمبه اراده بودن،  کلی درخت در مسیر کوه پیمایی کاشتن. ایستگاه سه کاج، کنار سه تا کاج شیداست.

نمای پاره ای از شیراز از ایستگاه سه کاج:

کم آبی است و جانداران مقیم دراک چشمشون به آبی هست که ما با خودمون میاریم. قسمتی از آبی که همراه آوردی رو میتونی بریزی در آبخورهایی که طبیعت برای جانداران ساخته. روان تنشه درختان و پرندگان را به جرعه ای دریابیم.

بریم سراغ ایستگاه سلامتی و ایستگاه غار دوستی. کم کم داریم از تنگه بیرون میایم و آفتاب وجودمون رو گرم میکنه. اگه تا اینجا اومدی حتما ادامه بده! چیزی تا قله نمونده. درود بر ایستگاه امید! آنتن مخابراتی روی قله از اینجا مشخصه. از امید تا پناهگاه 500 متر مسافت بیشتر نیست.

رسیدن به هدف شیرینه. وقتی به پناهگاه غدیریه برسی، خستگی فراموشت میشه. آش سبزی شیرازی نوش جون! (آش سبزی خودش کلی انگیزس). گفتنی هست که تابستون امسال چهار تا سرویس بهداشتی تر و تمیز در پناهگاه ساختن که خیلی عالیه! خدا خیر بده باعث و بانیش.

هر وقت دراک میرم، درود و مهر میفرستم برای بزرگ دل هایی که رسم دراک نوردی را پایه گذاری کردند تا بستری باشد برای رفع تنش های فکری و جسمی طول هفته و آماده شدن برای آغاز هفته ی پر شور دیگر. ناگفته نماند یک بار صبح زود بیایید دراک تا ببینید که اسم شیرازی ها بد در رفته!