"برادرم" عباس! به استقبالش برو.
"مردی" که شرمنده بود. روبروی حسین (ع) ایستاد. شبح گذشته از جلو چشمانش دور نمی شد. او بود که آب را بر حسین (ع) بست. او بود که بدن زینب (س) را لرزاند.
زیر چانه اش را گرفت و سرش را بالا آورد. جرات نگاه کردن نداشت. لحظه ای به چشمان حسین (ع) خیره شد. زمان ایستاد. و او بود که در اقیانوس بی انتهای چشمان حسین (ع) غرق شده بود.
در آن نگاه چه بود و در آن لحظات چه گذشت؟
اگر هزار بار زنده شوم و بمیرم، باز هم برای تو جان می دهم، ای تنهای مظلوم...
اگر دعوا بر سر قدرت بود، علی (ع) می توانست شرط را بپذیرد و خلیفه شود و بعدش مثل بقیه شان بزند زیر همه چیز. اما علی (ع) امام است...
عقل دنیایی حساب گر می گوید سال دوازده ماه است. امروز که گذشت، ۱۲ ماه دیگر زمان می برد تا دوباره برسد. سیصد و خورده ای روز که هر روز ۲۴ ساعت است. تازه! روزها با هم فرقی ندارند! همه شان از واحدهای کوچکتری به نام ثانیه تشکیل شده اند! جنس شان یکی است و این ما هستیم که رویشان اسم می گذاریم.
این قرارداد رو می دونم اما این ماه همیشه وقتی از راه می رسه که باید! وقتی از راه می رسه که به شدت بهش نیازه. جنسش، ماهیتش، همه چیزش فرق می کنه... این حسین (ع) هست که می تونه حال رو خوب کنه.
سلام بر کشته اشک ها.
آمو پوشو برو آموزش دانشگاه یه نیگا بنداز! از در و دیوارش آدم می ریزه! همه ریختن اونجو می خوان مدرکشون آزاد کنن. یعنی دختر و پسر تو سر خودشون می زنن به هر نحوی شده برن. بالاتر از سیاهی که رنگی نیس.
عجیب ترش بگم برات: یکی از بچه های شریف قبل از امتحانوی پایان ترمش اومده بود پیشُم. دیدم سنش بالو میزنه. ازش پرسیدم سَنه ی چَنی؟ گفت آمو وسط تحصیل از شریف انصراف دادم رفتم حوزه. مدرسه فیضیه. برای تحول علوم انسانی! چند سالی درس خوندم دیدم نه! اینجو، جوی ما نیس. رفتم سربازی بعدش دوباره کنکور دادم برگشتم شریف. حالو دارم بَروی آیلتس آماده می شم. می دونی آیلتس چن شده؟
+ امروز حساب کردم دیدم حقوقم یک بیست و هفتم یک کارگر تو آمریکان. تازه کف حقوق کارگر رو حساب کردم. بعدش رفتم چهار دونه سیب گلاب و چهار دونه هلو خریدم هشت تومن! آیلتس م شده حدود 3 تومن! مرگ بر آمریکا...