نگاه 1

اگر دعوا بر سر قدرت بود، علی (ع) می توانست شرط را بپذیرد و خلیفه شود و بعدش مثل بقیه شان بزند زیر همه چیز. اما علی (ع) امام است...

او نیامده تا به نام سنت پیامبر در کاخ زندگی کند و مرکبی مجلل فراهم کند تا با اسکورتش فاصله بین مردم پا برهنه و خودش ایجاد کند. او نیامده تا نزدیکان و فرزندانش مناصب را بگیرند تا هر چه بخواهند بر سر قوم تازه مسلمان شده بیاورند.

علی (ع) می دانست که مردم بیشتر از اینکه به پدرانشان شبیه باشند، به حاکمانشان شبیه اند. وقتی حاکم و وابستگانش ظاهر اسلام را قبول کردند و باطنش را به سخره گرفتند، وقتی شروع کردند زر اندوزی و در مادی گرایی روی یهود را سفید کردند، حاصلش می شود تربیت امتی که خواستند صدای حق حسین (ع) را خاموش کنند تا بتوانند بدون عذاب وجدان در کثافاتشان غوطه ور شوند.

اما صدای حسین (ع) در امتداد تاریخ پیچید چرا که او سرچشمه فساد را نشانه گرفت. مادی گرایی، تجملات و فساد در راس قدرت. او آمد برای احیای امر به معروف و نهی از منکر.