"برادرم" عباس! به استقبالش برو.
"مردی" که شرمنده بود. روبروی حسین (ع) ایستاد. شبح گذشته از جلو چشمانش دور نمی شد. او بود که آب را بر حسین (ع) بست. او بود که بدن زینب (س) را لرزاند.
زیر چانه اش را گرفت و سرش را بالا آورد. جرات نگاه کردن نداشت. لحظه ای به چشمان حسین (ع) خیره شد. زمان ایستاد. و او بود که در اقیانوس بی انتهای چشمان حسین (ع) غرق شده بود.
در آن نگاه چه بود و در آن لحظات چه گذشت؟
اگر هزار بار زنده شوم و بمیرم، باز هم برای تو جان می دهم، ای تنهای مظلوم...
اگر دعوا بر سر قدرت بود، علی (ع) می توانست شرط را بپذیرد و خلیفه شود و بعدش مثل بقیه شان بزند زیر همه چیز. اما علی (ع) امام است...
عقل دنیایی حساب گر می گوید سال دوازده ماه است. امروز که گذشت، ۱۲ ماه دیگر زمان می برد تا دوباره برسد. سیصد و خورده ای روز که هر روز ۲۴ ساعت است. تازه! روزها با هم فرقی ندارند! همه شان از واحدهای کوچکتری به نام ثانیه تشکیل شده اند! جنس شان یکی است و این ما هستیم که رویشان اسم می گذاریم.
این قرارداد رو می دونم اما این ماه همیشه وقتی از راه می رسه که باید! وقتی از راه می رسه که به شدت بهش نیازه. جنسش، ماهیتش، همه چیزش فرق می کنه... این حسین (ع) هست که می تونه حال رو خوب کنه.
سلام بر کشته اشک ها.