او برای قدرت های خارجی، مخصوصا انگلیس و روس و بعدا آمریکا، طبق یک تفکر و نگرش قدیمی، که متاسفانه آثار و عواقب آن تا به امروز هم به چشم می خورد، اعتبار و قدرت عجیبی قائل بود و هرگونه حرکت و انتقاد مخالفان و منتقدان خود را به یکی از نیروهای خارجی نسبت می داد و آن را محکوم می کرد ولی کمتر حاضر بود به کاستی های کار خودش هم بیندیشد.
کتاب "چکیده تاریخ ایران" از حسن نراقی نشر اختران - فصل پهلوی بخش پهلوی دوم
... I mean I think you have to realize that if you want to do something that's important, you know, you're going to face a lot of rejection, or at least it's very likely that you will. And so I just feel like, in the end, if you want to be happy and satisfied, it's good to dream big dreams, dreams that can change the world. And I guess, to me, when I was younger, I was more concerned about doing something that I felt was important than I was about necessarily keeping a job or something like that.
ROBERT LANGER
وژدانن بیاین قدر روحانی رو بدونیم. امروز دلمون برا احمدی نژاد تنگ شده، زمان محمود یاد خاتمی می کردیم و همین طور بگیر برو تا کورش کبیر.
ضمنا از محضر همایونی حضرات و آقا زاده های والامقامشون به خاطر اینکه با جوونی تباه شدمون، خاطر عزیزشون رو مکدر کردیم معذرت می خوایم.
هر وقت احساس کردم که کارم درسته و این منم و بقیه سوسکن، لحظه ای نگذشته که دماغ سوخته و خیت شدم! چند روز بود که داشتم احساس خفنیت می کردم و بادی در غبغب می نداختم که هل من مبارز؟ وانگهی...
یکشنبه شروع کردم روی یه سری نمونه کار کنم. نمونه های سختی هم بودن واقعن. امروز صبح (چهارشنبه) وقتی نمونه آخر رو برداشتم، دیدم پشت نمونه نوشته: "علامت ضربدر، پشت نمونه است".
سرم رو پنج دقیقه گذاشتم روی میز. فایده نداشت! از اتاق زدم بیرون و ده دقیقه قدم زدم و نفس عمیق کشیدم. بعدش برگشتم و نمونه آخر رو گذاشتم سر جاش و نمونه اول رو برداشتم. این بار باید همه ی کارها رو روی سطحی انجام می دادم که روی نمونه بود و علامت نداشت!
تحیت و درود نثار روان اسکلی شد که توضیح علامت به این مهمی رو روی نمونه آخر نوشته بود و تشر به خودم که مسئله به این پیش پا افتادگی و مهمی رو بی توجهی کردم. باشد که پند گیرد!
صبح ها که سر کار میرم، تقریبا هشتاد درصد آدمایی که توی مترو نشستن، یا خوابن و یا دارن چُرت میزنن. عصر که بر می گردم هم دوباره یه عده خوابن یه عده دارن با گوشی بازی می کنن یا تلگرام و این چیزا مشغولشون کرده. بقیه هم یا به فکر فرو رفتن یا سرشون توی گوشی بقیه هست!
عمر هست که داره کیلویی تلف میشه. اصلا گور بابای عمر! قیافه ها رو که میبینی دچار افسردگی میشی! بهترین زمان صبح که یادگیری تو اوج خودشه به خواب می گذره (به بی کیفیت ترین حالت ممکن که فقط خستگی رو بیشتر می کنه) و عصرا همه عصبی و خسته و داغون.
امروز عصر توی مترو وقتی داشتم گلچین آهنگای بی کلام بیژن مرتضوی رو گوش می دادم، یاد کلیپ "یک صبح شاد در مترو پاریس" افتادم. سه دقیقه و چند ثانیه بیشتر نیست. بعدش خیال کردم همین آدمایی که توی قطار هستن بخوان برقصن. مثلا همین مرد میان سالی که شکم بدقواره ی قلمبه ش جای یکی دیگه رو گرفته داره شکمش رو می لرزونه یا مثلا پیرمردی که صندلی روبروی من نشسته داره با حرکتای ریزی عصاش رو تکون میده یا مثلا اون یارو اخموهه که تو فکر فرو رفته و تسبیحش رو تو دستش می چرخونه، بابا کرم می رقصه. پسر بچه ده دوازده ساله ای که سرش رو روی بازوهای باباش گذاشته و دست اونو گرفته، رفته روی شونه ی باباش نشسته و داره قهقهه می زنه. دختر و پسری که به در قطار تکیه زدن و دارن با هم پچ پچ می کنن، استغفر الله... منم که رقص بلد نیستم با پام ضرب گرفتم و دارم بشکن می زنم. خلاصه یه حالیه!
به این نتیجه رسیدم توی این وضعیت فقط دیوونگی و سرخوشی جواب میده.
