وسواس نظم

Gmail دوستم رو دیدم که حدود 2000 تا ایمیل نخونده داشت! تلگرامش هم تقریبا 5000 تا نوتیفیکیشن unread داشت! یعنی داشتم دیوونه می شدم. من تا ببینم نوتیفیکیشن تلگرام، لینکدین یا جیمیلم روشن شده سریع باید seen یا delete کنم وگرنه مطلقا برای هیچ کاری نمیتونم تمرکز بگیرم!

یه مدت پیش کامپیوتر محل کارم رو دادم به همکار جدید. چند بار بهش تذکر دادم همه ی فایل هات رو بر اساس یه دسته بندی منطقی توی فولدر به اسم خودت ذخیره کن. خدا شاهده 10 بار اینو بهش تذکر دادم اما انگار نه انگار. دسکتاپ که هیچی، هر فولدری که باز می کنم کلی فایل در هم و بر هم با اسمای اجق وجق هست! متاسفانه قدرتش رو ندارم وگرنه همکار خل و چلم رو با لگد مینداختم بیرون و روی کامپیوتر هم بنزین میریختم و آتیشش میزدم!

اینجور وسواس خوبه یا بده؟

هر چی برسی دورتر میشه

من استرس دارم. اعصابم خرده. همش دارم با خودم کلنجار میرم. چرا اینجوری شد؟ چرا اونجوری شد؟ باید این کارو کنم. باید به این نقطه برسم. چرا فلان چیزو ندارم و ... توی دلم دلشوره و توی سرم افکار مغشوش و آرزوهای نا تموم.

خودم رو تجسم می کنم وقتی به خواسته هام رسیدم... آرامش. سعادت. احساس رضایت از خود.

بعضی از چیزایی که الان دنبالشونم رو یکی از دوستام داره. دوستم بیشتر  از من دغدغه، استرس و آرزوهای جور و واجور داره. توی دلم بهش فحش میدم که خره! الان تو کلی چیز داری که میتونه تو رو خوشحال کنه، چرا اینقدر زیاده خواهی؟ راضی باش و حال کن.

چرا یکی نیست همین حرفا رو به خودم بزنه؟

 

وقتی به خواسته ها و آرزوهام میرسم، آرزوها و خواسته های بزرگ تر (=استرس بیشتر) جاشون رو پر می کنه. روز به روز هم بدتر میشه. کی وقت آرامش و زندگیه؟